Terapia neurobiologiczna odgrywa kluczową rolę w pracy z dziećmi z różnymi dysfunkcjami rozwojowymi, takimi jak alalia, afazja, opóźniony rozwój mowy, niedosłuch, zespoły genetyczne, autyzm, zespół Aspergera czy dysleksja. Dzieci, które nie rozwinęły mowy lub rozwijały ją w sposób nieprawidłowy, wymagają wsparcia w trzech głównych obszarach: wyrównania deficytów w zaburzonych funkcjach, nauki umiejętności, których nie były w stanie przyswoić samodzielnie, oraz przywrócenia prawidłowego rozwoju.
Proces ten opiera się na powtórzeniu etapów rozwoju dziecka normatywnego, stopniowo korygując występujące nieprawidłowości w rozwoju mowy i innych funkcji poznawczych. Kluczowe jest dostosowanie terapii do indywidualnych potrzeb dziecka, uwzględniając jego poziom rozwoju oraz specyficzne trudności. Pomoc nie polega tylko na „uzupełnianiu” brakujących umiejętności, ale także na stworzeniu bezpiecznego środowiska, które umożliwia dziecku ponowne zbudowanie i zrozumienie struktury językowej oraz innych procesów poznawczych.